ÜLKÜCÜ RUH
“1979 yılında Sanayi’de askere gideceği gün şehit edilen bir genç vardı: Ali Osman Devecioğlu. Annesi (Havva Ana) kurşunlara kendini siper etmiş, anne ağır yaralanmış, oğlu şehit olmuştu. Havva Anamızın uzun süre tedavi gördükten sonra evine döndüğünü öğrendik. Baş sağlığına gittik.
Gitmeden önce araştırdık kendi evleri varmış, eşinden maaş bağlanmış, orta halli bir durumu var. Yine de elimiz boş gitmeyelim diye bir zarfın içerisine üç beş kuruş koyup gittik.
Orada Yasin-i Şerif okundu, okunan hatmi şerifin duası yapıldı. Ayrılacağımız zaman ben biraz geride kaldım ve zarfı uzattım.
-Bu ne? diye sordu.
-Belki acil bir ihtiyacınız vardır diye düşündük… bir miktar para
Zarfı alıp açmadı bile. Birdenbire ciddileşti.
-Beyefendi ben şehit anası olmuşum! Allah indinde bundan daha yüce makam var mı? Sırtımda yedi tane delik açıldı, ayrıca vücudumda hâlâ beş tane gazilik beratım olan kızıl kurşun taşıyorum! Ben yavrumu kundaklar gibi ona sarıldım, sardım, sarmaladım. Kalkan oİmak istedim. Ben şehit olayım o yaşasın dedim. Ona sıkılan yüzlerce mermiden sadece yedisi bana isabet etti, onlar ahirette şahidim olarak duruyor.
Yavrumun acısı ciğerimi dağladı, ona sıkılan her mermi yüreğime saplandı. Ama şehitlik ona nasip oldu. Günahsız yavrumu kınalayıp o gece askere gönderecektim. Şehit oldu, en yüce menzile yükseldi. Ben şehit anası olmuşum, Rabbimden başka ne isterim. Hem şehit anası olmak hem de gazilik beratı almak kaç kula nasip olur. Götürün bunu kardeşim, her gün bir şehit veriyoruz. İhtiyacı olanlara verirsiniz. Rabbime şükür evim var ve maaşım bağlandı. Benim ihtiyacım yok, götürün ihtiyacı olanlara verin Siz yavrumun inandığı davaya hizmete devam edin bu bana yeter!, dedi.
Aman Allah’ım bu nasıl bir imandır? Bu nasıl bir teslimiyettir? Bu ne yüce bir yürektir? Fedakârlığın, teslimiyetin, tevekkülün abidesi Hz. İsmail’in annesi Hacer Validemiz aklıma geldi evden dışarı çıkınca bağıra, bağıra dakikalarca ağladım!”
(Kaynak: Yücel Amil – Şişli’de Ülkücü Mücadele)
